Sayaw sa Obando: Diskurso ng pagpapatibay ng pananampalataya at pagpapanatili ng kultura

Abstract

Kaakibat na ng pananampalatayang Katolisismo ang debosyon sa mga santo lalo na kung ang mga ito ay nagdudulot ng grasya sa kani-kanilang buhay. May mga kahilingan ang bawat tao na sa kanyang pananaw ito ang makakapagdulot ng kabutihan sa kanyang buhay. Isa sa mga debosyon na masasabing impluwensya na rin ng Kristiyanismo sa Pilipinas ang pagsasayaw at paghiling ng anak, asawa (o kasintahan) at trabaho sa Obando, Bulacan. Sa buong kapistahan, sayaw ang banal na ritwal na idinadayo ng mga tao bilang tulay o instrumento na siyang nakakapanlapit sa mga pintakasi o patron upang maatim ang kani-kanilang mga kahilingan. Ang kapistahan ang isa sa pinakamanipestasyon ng pananampalataya sa Diyos sa pamamagitan ng mga santo. Sa unang bahagi ng pagtalakay, makikita kung paano hindi nababago ang pagdiriwang ng Kapistahan sa kabila ng bagong hugis ng panahon, modernisasyon at iba pang radikal na paniniwala. Sa ikalawang bahagi ng pagtalakay, bagamat ang unang kaligiran ng pagdiriwang ng kapistahan ang pagdakila sa isang santo bilang sugo ng Diyos sa tao, dahil sa pagpapalit ng panahon, nagkakaroon ng ibang anyo ang pagdiriwang ng kapistahan at nawawala ang esensya ng pagbibigay ng grasya ng isang pintakasi, bagkus nagiging isang sekular at sa halip na bigyang-pugay ang isang santo, nagkakaroon ng selebrasyon dahil sa promosyon sa mga produkto ng isang lugar o sa isang gawi na dahilan kung bakit nakilala ang lugar na iyon. Kung gayon, sa pamamagitan ng pagsusuri sa kapistahan sa Obando, Bulacan, masasabing kahit na ano pa ang mangyaring hamon sa pananampalataya, hindi pa rin mababago nito ang dalisay na layunin kung bakit naninikluhod at nanampalataya at higit sa lahat naniniwala sa isang konsepto ng pananampalataya.